V- OCENA INDYWIDUALNA

WIEM, ŻE KOMENTARZE Z POPRZEDNIEGO ROZDZIAŁU (CHYBA I) SĄ TUTAJ, I TAK KOMENTUJ. :D
---

Po zawarciu sojuszu z Amber czuję się lepiej- jakbym rozpoczęła nowe życie i tym samym uzyskała fałszywe poczucie bezgranicznego bezpieczeństwa. Może i faktycznie coś się kończy, by coś innego się mogło zacząć. I w tym cały sekret, że niektóre historie są przerwane w połowie. A wtedy tkwią w nas tym mocniej, bo kiedy nie zamkniemy jakiegoś rozdziału w swoim życiu, nie możemy przejść do kolejnego.

Podnoszę się z łóżka i słabymi krokami idę do szafy- dzisiaj drugi dzień szkoleń, podczas którego łazimy od stoiska do stoiska i uczymy się jak używa broni, której zastosowania jeszcze nie do końca znamy- nasz umysł. Przynajmniej tak mówiła Tori, która powitała nas na wczorajszym szkoleniu. Ubierając się w strój na treningi mam ochotę się rozpłakać. Zawodowcy patrzący na nas tak, jakby nigdy nie widzieli podobnych ludzi- może i nie widzieli. Trybuci z czwórki zawsze są z nimi.

Byli tchórzami- uznali, że to jedyny sposób na przetrwanie. Teraz ja muszę wybrać. Czy chcę być z zawodowcami, którzy zapewnią mi ochronę, czy może wybiorę Finnicka, którego znam od dzieciństwa i wiem, że mnie nie skrzywdzi, albo Amber, dziewczynę nadzwyczaj odważną i utalentowaną, która została postawiona w takiej samej sytuacji, co ja. Mogę wybrać także samotność- działać na własną rękę, samej decydować o sposobie przetrwania i nie mieć kłopotu z późniejszym zabiciem sojusznika, jeśli zdecyduję się dążyć do zwycięstwa.

Znam za to plany na dzisiejszy dzień- Zadziałam na własną rękę i pójdę do zawodowców. Znam ich tylko z tego, że są mądrzy, sprytni, dobrze strzelają i walczą a także świecą arogancją tak intensywnie, że oświetlają nią cały ośrodek szkoleniowy.

Dzisiaj nie odezwałam się do nikogo ani słowem, więc gdy tylko przekraczam próg sali szkoleniowej kieruję się w stronę czwórki zawodowców- Mary i Garreta z jedynki oraz dwie osoby z dwójki, których imion nie znam lub też zwyczajnie nie pamiętam. Stoją przy stoisku z nożami, dziewczyna z dwójki rzuca celnie i nóż trafia prosto w środek tarczy.

-Cześć. -Witam ich. -Mogę się przyłączyć?

-Kim jesteś? -|Pyta ze zdziwioną miną Garret.

-Jodelle Ferdman, dystrykt czwarty.

-I chcesz do nas dołączyć?

Wacham się przez chwilę, zapominam, że podjęłam już decyzję. Dziewczyna z dwójki uśmiecha się do mnie zachęcająco, podobnie chłopak z jej dystryktu.

-Tak.

-Pokaż nam co umiesz. -Prosi Mary.

Z jednej strony wiedziałam, że zawodowcy preferują tylko wybitnie uzdolnionych walecznie trybutów, ale nie myślałam, że mnie poproszą mnie o pokazanie umiejętności. Jeśli mi się uda- przyjmą mnie i nie będą mnie mieli za wroga, ale jeśli nie, będę ich pierwszym celem na arenie.

Biorę od rudowłosej z dwójki nóż i staję tam, gdzie ona stała przed sekundą. Celuję nożem w tarczę i skupiam się tylko na jej środku. rzucam nóż, a ten przecina powietrze i wbija się jakieś dwa centymetry od środka tarczy.

Garret cicho bije mi brawo, Mary uśmiecha się, a ruda unosi jedną brew.

-Gab, daj spokój. -Mówi Mary.- No, nieźle Ferdman.

-Dobra, na arenie masz większe szanse na to, że cię nie zabiję jak cię spotkam. -Mówi Gab, ale się uśmiecha, więc wiem, że żartuje.

Zawodowcy wybuchają śmiechem, i machają mi na pożegnanie. Uśmiecham się do nich i odchodzę od stoiska z nożami. OK, dobrze mi poszło. Teraz zostały mi tylko ćwiczenia- im więcej nauczę się tutaj, tym wyższa będzie moja ocena z pokazu indywidualnego. Wysoka ocena równa się dodatkowe plusy u zawodowców.

W tłumie dostrzegam Finnicka majstrującego coś przy trójzębach- instruktor mówi coś do niego, a Finnick przytakuje. Idę w jego stronę, kiedy podnosi się z miejsca i odkłada trójząb na miejsce. Idzie w stronę stoiska z kobietą prezentującą jak robić drobne siatki, chyba do łowienia ryb. Siatki przypominają mi tą z mojej sukienki na otwarcie igrzysk. Robi kilka kroków, kiedy mnie dostrzega i szybko idzie w moją stronę.

-Byłam u zawodowców. -Przyznaję mu gdy jest blisko mnie.

Finnick robi wielkie oczy, a potem wraca na ziemię.

-I jak?

-Powiedzieli, że jestem niezła. I że mnie nie zabiją, jak mnie spotkają.

-Co robiłaś?

-Rzucałam nożem. I nawet Gab przyznała mi, że jestem dobra, a ona jest mistrzynią. -Zastanawiam się nad tym chwilę. -Gab to skrót od jakiego imienia?

-Gabriele. -Słyszę czyjś głos za mną, to Tori, instruktorka. -Wracajcie do pracy, a nie gadacie! Jutro idziecie do oceny indywidualnej!

Wczoraj wydawała się mniej surowa.

-Większość z was zginie śmiercią naturalną, więc idźcie pouczyć się rozpalać ognisko.

Wymieniamy z Finnickiem porozumiewawcze spojrzenia i każdy z nas idzie w swoją stronę- Finnick do stoiska z siatkami, ja idę poćwiczyć rozpalanie ogniska tak, jak poleciła mi Tori.

-Jodelle Ferdman, dystrykt czwarty, zgłoś się do oceny indywidualnej. -Woła kobiecy głos, na co podnoszę się z krzesła i puszczam rękę Finnicka.

Oczywiście, że się boję. Od rana czuję się beznadziejnie, z każdą minutą coraz bardziej. Najwyraźniej nie zdaję sobie sprawy, że to, co do tej pory wydarzyło się w moim życiu jest tylko prologiem. Nic tak naprawdę strasznego się jeszcze nie wydarzyło.

Wchodzę do sali i widzę, że jest podobna do tej ze szkoleń, tylko na górze jest balkon z organizatorami igrzysk- ludzi, którzy mnie ocenią. Widzę że są zajęci jakąś niezwykle ważną rozmową- nawet nie zauważyli, gdy weszłam.

Przypominam sobie moje myśli z korytarza- oni też nie zdają sobie sprawy, że piąta z dwudziestu czterech osób jest tylko prologiem z dzisiejszego dnia.

-EJ! -Krzyczę do nich, aby na mnie spojrzeli. Przyciągam uwagę tylko kilku osób, w tym głównego organizatora. Mogę zaczynać. Nogi trzęsą mi się ze strachu. No cóż, muszę coś z tym zrobić. W końcu w życiu trzeba być twardym jak przeterminowany żelek, prawda?

Zabieram ze stojaka łuk i strzałę, staram się zignorować hałasy z góry i wyobrazić sobie, że stoję obok Amber i razem trenujemy łucznictwo. Strzelam w środek tarczy, kilka osób cicho bije mi brawo i dalej rozmawiają. Strzelam drugi raz, w głowę manekina, kilka centymetrów od środka. Nikt na mnie nie patrzy, trudno. Następnie zabieram się za noże, tymi strzelam aż do pięciu manekinów, nie trafiam w cel dwa z pięciu razy. Nieźle. Szkoda tylko, że nikt mnie nie widział.

-EJ! -Krzyczę dwa razy głośniej. Patrzą na mnie, jakbym zrobiła coś niewiarygodnie złego. Rzucam nóż który trzymam w ręce prosto w głowę manekina i idę w stronę wyjścia.

---

Przepraszam za krótki i nic ciekawego nie zawierający rozdział. W tygodniu napiszę coś więcej, teraz spadam się uczyć. Tak wyszło, że jestem cała zawalona nauką i niezabardzo mam czas na pisanie, ale staram się jakoś ze sobą godzić szkołę i bloga. Niestety przez konkursy i dodatkowe zajęcia najwcześniej kończę w czwartek- o 15.20 :D potem lekcje spać. Dodatkowo ten rozdział... Na prawdę nie jestem z niego tak zadowolona jak z poprzednich. Ale poprawię się.

Przy okazji: zmieniam nazwy rozdziałów i dodaje krótkie tytuły.

No dobra, to chyba na tyle. Mam nadzieję, że ci się podobało...

Pozdrawiam czytających. CZYTASZ=KOMENTUJESZ

:) Martynaaa (: